Duża liczba leków, należących do różnych grup chemicznych i farmakologicznych, może mieć korzystne działanie w zaburzeniach rytmu serca. Należą tu glikozydy naparstnicy, leki przeciwhistaminowe, środki miejscowo znieczulające, różne kationy: wapniowy, magnezowy, potasowy. Głównymi, znanymi od dawna lekami przeciwarytmicznymi są jednak chinidyna i prokainamid. Wzrosło ostatnio znaczenie leków sympatykolitycznych z grupy p-adrenolityków, lidokainy i fenytoiny. Zaburzenia rytmu obejmują skurcze przedwczesne z ektopicznych ognisk pobudzenia w przedsionkach lub komorach, trzepotanie i migotanie przedsionków, częstoskurcz napadowy pochodzenia ponadkomorowego, częstoskurcz komorowy i migotanie komór. Można wymienić jeszcze także częstoskurcz nienapadowy i patologiczny rzadkoskurcz. Praktycznie można wyróżnić następujące typy zaburzeń rytmu: zaburzenia w powstawaniu prawidłowego rytmu w węźle zatokowym, zaburzenia w przewodzeniu bodźców i wzrost automatyzmu pozazatokowego (wzrost pobudliwości II- i III-rzędowych ośrodków bodźcotwórczych). Zaburzenia rytmu rozwijają się na różnym tle, np. nerwowo-wegetatywnym, w nadczynności tarczycy, w miażdżycy naczyń wieńcowych, na tle toksycznym (zatrucia potasem, glikozydami naparstnicy, chininą, barem itp.) oraz zapalnym. Leczenie musi uwzględnić także usunięcie tych czynników etiologicznych.

POWIĄZANE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA